REIÐR

a. passable on horseback, ridable (var þar reitt at fjörum).

* * *

reið, reitt, adj., compar. reiðari, reiðastr, originally vreiðr, which form remains in the allit. poët. phrase, vega vreiðr, Fm. 7, 17, 30, Sdm. 27, Ls. 15, 18, 27; [A. S. wrâð; Engl. wrath; Dan.-Swed. vred; derived from vríða, prop. meaning a-wry, contorted, which sense however is lost, and the word is only used in the metaph. sense]:—wrathful, angry, offended; þá mælti Þórr, gangi nú til einhverr ok fáisk við mik, nú em ek reiðr, Edda 33, Ó. H. 16; reiðr var þá Vingþórr er hann vaknaði, Þkv. 1; Gunnarr var reiðr mjök, Nj. 68; í reiðum hug, Fms. vi. 4, and passim; fok-r., bál-r., all-r., ú-reiðr: reiðr e-m, angry with one; hann var r. Einari, Eg. 694; konungr varð þessu mjök reiðr, Fms. i. 12: r. við e-t, id.; hann varð við þat reiðr mjök, Íb. 10.